Eerste indruk: Thunderstone

In Thunderstone is iedere speler de leider van een groepje onversaagde helden, die proberen zoveel mogelijk monsters te verslaan. Hiervoor gebruiken ze wapens, toverspreuken, en diverse andere voorwerpen, die afgebeeld staan op kaarten. In je beurt kan je deze kopen, en zo bouw je gestaag een hele stapel kaarten op, waar je iedere beurt 5 van trekt. De monsters die je verslaat komen ook in je trekstapel, waar ze vervolgens nogal in de weg kunnen zitten.

Mogelijk komt de omschrijving van dit spel je bekend voor. Thunderstone is dan ook sterk verwant met de spellenhit van de laatste 2 jaar: Dominion. Bij mij kwam Dominion al bijna 200 keer op tafel, en ik was daarom erg benieuwd of de makers van Thunderstone een even verslavend spel hadden gemaakt.

Helaas. Thunderstone is een aardig spel, dat ik met plezier gespeeld heb. Maar dat komt voornamelijk omdat de basis van het spel zo goed is. Op de punten waar Thunderstone verschilt van Dominion, valt een vergelijking vrijwel overal in het voordeel van het oudere broertje uit.

Een probleem van Thunderstone is de gestegen complexiteit, zonder dat het aantal betekenisvolle beslissingen van iedere speler toeneemt. In plaats van 1 soort geld zijn er nu 2 "betaalmiddelen": voor sommige kaarten heb je geld nodig; voor andere kaarten aanvalskracht. Aan het begin van je beurt moet je betalen welk soort kaarten je wil nemen. Hiervoor moet je dus zowel je geld als je aanvalskracht tellen; dat is niet echt moeilijk maar wel redelijk wat werk, vooral voor de aanvalskracht. Een beurt in Thunderstone is daarom een stuk minder gestroomlijnd dan een beurt in Dominion.

Thunderstone is ook erg geluksafhankelijk; een beetje teveel voor een spel van een uur. Natuurlijk bevatten kaartspellen altijd een geluksfactor, maar de betere spellen proberen die te matigen. In Dominion bijvoorbeeld kan je wel eens een slechte hand trekken, met alleen overwinningspunten en vloeken. Maar dat betekent wel automatisch dat een volgende beurt bovengemiddeld van kwaliteit is. Belangrijk is daarbij wel dat je in die latere beurt nog steeds dezelfde kaarten kan kopen als in die eerdere, slechtere beurt.

In Thunderstone komen de monsters in een willekeurige volgorde uit de kerkers. Ieder monster is een ander aantal punten waard. En als je nu een grote aanvalskracht in je handen hebt, zal je zien dat er alleen hele zwakke monsters liggen (die dus weinig punten waard zijn). Zo introduceert Thunderstone een soort geluk dat vrijwel niet te beïnvloeden is door spelers en slechter uitgemiddeld wordt dan in Dominion.

Een vervelende bijkomstigheid is dat het kan gebeuren dat er aan het begin van het spel alleen maar sterke monsters openliggen. Die zijn dan dus door geen enkele speler te verslaan, waardoor het spel een tijd vastloopt. In beide spellen die ik tot nu toe heb gedaan kwam dit voor, en dit maakt het spel soms langdradig.

Thunderstone is voornamelijk bedoeld voor wie het thema van Dominion te saai of te onduidelijk vindt. Voor mij komt het thema van het vechten tegen de monsters niet erg uit de verf; het blijft hangen in veel gereken, en de uitkomst van ieder gevecht is exact voorspelbaar. Je gaat natuurlijk alleen tegen monsters vechten als je ze ook verslaat, en dat haalt de spanning wel uit het spel. Andere mensen hebben hier minder last van; Thunderstone is duidelijk voor hun bedoeld, en voorziet zeker in een behoefte. Maar niet bij mij.