In oktober heb ik maar liefst 12 nieuwe spellen gespeeld, en 2 nieuwe uitbreidingen. Hier zijn ze, te beginnen met de beste:
Ik houd van zware treinenspellen, zoals ik hier misschien al eens gezegd had. Vooral de 18xx-spellen kunnen mij erg bekoren. Baltimore and Ohio lijkt in sommige opzichten erg op een 18xx: ook in B&O kan iedere speler aandelen kopen in een aantal spoorwegmaatschappijen. De grootaandeelhouder van iedere maatschappij bouwt vervolgens namens het bedrijf een spoornetwerk op. De hiermee vergaarde winst kan vervolgens aan de aandeelhouders worden uitgekeerd (met koerswinst als gevolg), of door het bedrijf in kas gehouden worden om verdere investeringen mee te doen.
Vergeleken met een echte 18xx is het bouwen van het netwerk in B&O een stuk eenvoudiger. Het biedt ook minder mogelijkheden om een andere maatschappij dwars te zitten of te blokkeren (hoewel het mij bij mijn tweede spel toch aardig lukte). Daarom blijft B&O minder lang boeien dan, bijvoorbeeld, een 1825. Maar dat hoeft ook niet, want Baltimore and Ohio duurt (behalve voor het eerste spel) slechts krap 3 uur.
Om het spel goed te spelen, moet je van begin tot eind geconcentreerd op alle details blijven letten. Je moet zowel de aandelen van de juiste maatschappijen kopen, als de aandelenkoersen van je eigen maatschappijenzo manipuleren dat deze in de juiste volgorde aan de beurt komen. Baltimore and Ohio is een van de weinige langere spellen die ik eigenlijk iedere week wel zou willen spelen.
In dit spel ben je een beheerder van een vakantiepark op een zonnig eiland. Met je 5 familieleden probeer je je park zo mooi mogelijk te maken, en zo zoveel mogelijk touristen te trekken.
Iedere ronde kan je met je beschikbare familieleden een actie uitvoeren. De belangrijkste actie is het ophalen van de touristen, die acht weken lang met een boot op het eiland arriveren. Maar eerst moet je met een ander familielid de bungalows bouwen waarin ze kunnen overnachten.
In principe blijft iedere tourist 1 week (1 speelronde dus) in je vakantiepark. Als je wilt dat ze nog een week langer blijven (en dus voor een tweede keer geld opleveren), dan zal je je park aantrekkelijker moeten maken door het bouwen van attracties. Iedere kleur tourist heeft zijn eigen wensen, en het is dus zaak de geboekte toeristen en de attracties op elkaar af te stemmen.
Sun, Sea & Sand is een heel aardig worker-placementspel. Het thema past heel goed bij het gekozen spelmechanisme. Er zit totaal geen geluksfactor in het spel (op de voorbereiding na), maar iedere speler heeft voldoende opties in elke beurt dat het spel niet uitnodigt tot te lang nadenken. De grafische vormgeving is wat mij betreft geslaagd, hoewel er ook mensen zijn die het wat te simpel en te cartoon-achtig vinden..
Fürstenfeld
In het nieuwe grote spel van Friedemann Friese speelt iedere speler met een eigen stapel kaarten. Maar dat is dan ook gelijk de enige overeenkomst met Dominion. In iedere stapel zitten 6 paleisdelen; de speler die als eerste zijn paleis compleet heeft, wint het spel.
In het begin van het spel zal je vooral kaarten willen spelen die grondstoffen produceren. Die grondstoffen (water, hop en gerst) kan je dan verkopen aan een van de brouwerijen. Iedere grondstof die verkocht wordt, verlaagt de prijs die die brouwerij bereid is te betalen (hetgeen doet denken aan Friedemanns grootste hit, Hoogspanning). Het geld dat je verdient kan dan gebruikt worden om betere kaarten neer te leggen.
Fürstenfeld is een aangenaam maar niet al te lastig spel. Of het voldoende diepgang heeft om voor langere tijd te bekoren, moet de tijd uitwijzen. Gelukkig is er ook een variant voor gevorderden, waarin je aan het begin van het spel de volgorde van je trekstapel gedeeltelijk bepaalt. Die moet ik nog eens proberen. Voorlopig speel ik dit spel in ieder geval graag.
"Goblin Supremacy", ofwel Gosu, heb ik op Spiel zelf al uitgeprobeerd. In dit kaartspelletje voor 2 tot 4 spelers probeer je een zo sterk mogelijk legertje met goblins op tafel te krijgen. Er zijn drie niveaus goblins, en je kan niet meer dan 5 goblins van het ieder niveau hebben. Om beurten kan je een kaart met een goblin spelen, of een speciale eigenschap van een van je kaarten gebruiken. Je kan ook passen; dan lig je voor deze ronde uit het spel. Als alle spelers gepast hebben, wordt de sterkte van ieder legertje geteld. De speler met het sterkste leger wint de veldslag, en drie gewonnen veldslagen winnen het hele spel.
Speciale eigenschappen, ik noemde ze al, daar draait het hele spel om. Iedere goblin heeft een unieke eigenschap, bijvoorbeeld om nieuwe kaarten te trekken. Dat is hard nodig, want hoewel je in de meeste beurten kaarten uitspeelt, trek je niet automatisch nieuwe kaarten aan het eind van je beurt. Al snel heb je daarom een ernstig gebrek aan kaarten. Goblins die je meer kaarten laten trekken zijn dus erg belangrijk. Ook kaarten die goblins uit andere legers kunnen afleggen zijn erg sterk.
De vele tekst op iedere kaart zijn tegelijk ook het voornaamste nadeel van het spel. Iedere kaart is anders, en het kost dus veel leeswerk voor je kan spelen. Ook is het spel erg onoverzichtelijk, de eerste keer dat je het speelt. Niettemin kreeg ik er in de loop van het spel wel plezier in. Eigenlijk vond ik het best jammer dat noch Peter Hein noch ik het gekocht hebben. Helaas heeft Gosu op onze spellenavonden concurrentie van een paar erg sterke kaartspellen met speciale eigenschappen, zoals Race for the Galaxy en Dominion. Jammer, ik zou het graag nog wel een paar keer willen spelen.
Het nieuwe grote spel van Uwe Rosenberg wijkt in thema af van de vorige 3: het is een handelsspel geworden, waarin Hamburgse kooplieden hun waren slijten aan de verschillende strijdende partijen in de 30-jarige en 80-jarige oorlogen. De spelmechanismen zijn nieuw, maar het gevoel dat ik aan het spel overhoudt is hetzelfde als bij Voor de poorten van Loyang. Net zoals dat laatste spel heb je in het begin niet echt door waar je mee bezig bent, maar tegen het eind van het spel verandert dat wel.
Iedere beurt kan een speler naar een van de landen reizen die afgebeeld staan op het speelbord. In elk land zijn goederen te halen. Tegelijk kan je in dat land een contract vervullen door een bepaald aantal goederen in te leveren. Als beloning krijg je dan een nieuw contract, dat meer punten oplevert. Zo probeer je toe te werken naar de meest waardevolle contracten. Oude, goedkope contracten kan je verkopen voor geld, waarmee je bonuspuntkaaten kan kopen.
Merkator is mooi vormgegeven door Klemens Franz, dit keer in een heel andere stijl dan Agricola, Le Havre, en Loyang. Met 2 spelers is het spel op zijn best; bij meer tegenstanders verlies je al snel controle over het spelverloop. In vergelijking met Agricola en Le Havre heb je bij Merkator niet echt het idee dat je iets aan het opbouwen bent. Het spel moet het hebben van de taktische keuzes die je maakt, en veel minder van lange-termijnstrategiën. Daardoor begint het spel pas echt leuk te worden als je het een paar keer gedaan hebt.
Morgenland
Over dit al wat oudere spel kan ik nog niet zoveel zeggen. Ik heb het nog niet zo lang in mijn bezit, en het het pas een keer gespeeld. En dat was dan nog wel de verkorte variant voor beginners, die een aantal van de leukste elementen mist en ook wel erg snel voorbij was. Niettemin smaakte het wel naar meer, dus verwacht ik dat Morgenland op het standaardniveau absoluut de moeite waard is.
Dit waren de spellen waar ik een goed gevoel over had. De wat mindere spellen die ik in oktober voor het eerst gespeeld heb, waren:
Thunderstone
Een Dominion-kloon die in vergelijking met Dominion (voor mij althans) te willekeurig was, te lang duurde, en te weinig variatie om vaker te spelen. Zie verder een vorig berichtje op dit blog.
Hanzesteden
De eerste keer dat ik dit speelde, verliep erg desastreus. Dat kwam volgens mij omdat ik pas als 5e en laatste speler aan de beurt was, en dan moet je aggressief spelen. Daar kwam ik veel te laat achter, en dus eindigde ik met een grote achterstand laatste. Na afloop hield het spel me wel bezig, dus ik heb het met plezier nog een keer gespeeld. Dit keer was ik degeen die met grote voorsprong won.
Hanzesteden wordt gezien als een goed spel, en ik begrijp wel waarom. Maar volgens mij is dat vooral als je met een aantal ervaren spelers speelt die het spel en de mogelijke strategiën goed kennen. Met beginners is het niet gebalanceerd (vooral niet met veel spelers). En voor mij is het de moeite niet waard om er zoveel tijd in te steken, terwijl er zoveel andere goede spellen zijn. Jammer.
Onirim
Dit is een cooperatief spelletje voor 2 personen. Het doet een beetje denken aan Pandemie of Forbidden Island. Er is een trekstapel, waar een aantal "rampen" doorheen geschud zijn. Om de beurt trek je een paar kaarten, om bepaalde combinaties te vormen. Heb je voldoende van die combinaties voordat het spel op is, dan heb je (samen) gewonnen. Maar voor iedere ramp die je trekt, moet je kaarten afleggen.
Toen ik dit speelde, had ik niet echt de indruk dat ik invloed op het spel had. Het lag volgens mij vooral aan de kaarten of we het spel wonnen of verloren (in ons geval: het laatste). Gecombineerd met een nogal vaag thema (iets met dromen en nachtmerries?) maakt dit geen blijvertje. Zoals ik al zei, Pandemie doet hetzelfde maar dan veel beter en boeiender.
Recycle
Recycle is een simpel en kort kaartspelletje. Wel aardig, maar nu, na ruim een maand, zou ik niet eens precies meer weten hoe het gaat. Geen straf om te spelen, maar dus ook een spelletje om snel te vergeten.
Set: het Dobbelspel
Set was een van mijn favoriete spellen, totdat een collega mij volledig inmaakte. Voor Set is snelheid het belangrijkst: je moet meteen de winnende combinaties kunnen zien. Set: het Dobbelspel is volstrekt anders. Iedere speler gooit 5 dobbelstenen, en mag daarna op zijn gemak combinaties gaan zoeken. Omdat iedere speler zijn eigen dobbelstenen heeft, ben je erg geluksafhankelijk. De regels zijn hier en daar onduidelijk. Dit spel hoeft van mij daarom niet meer.
Score Four
Dit is een 3-dimensionale variant op vier-op-een-rij. Leuk om een keertje te doen, maar veel diepgang zit er niet echt in.
Dat waren ze dan, de nieuwe spellen van oktober. Maar ik heb ook twee nieuwe uitbreidingen gespeeld, en daar zit minstens 1 topper tussen:
Deze vierde uitbreiding op Dominion brengt veel speelplezier aan tafel. Het belangrijkste criterium voor een uitbreiding om geslaagd te zijn is of ze het spel wezenlijk verandert, en Prosperity slaagt daar goed in. Sommige nieuwe kaarten maken hele nieuwe winnende strategien mogelijk, zoals Hoard en Bishop. Met Bishop kan je extra punten verdienen in de vorm van kleine metalen schildjes; deze zitten dus niet in de weg in je trekstapel. De Hoard geeft je een Goud als je een overwinningskaart koopt; hierdoor worden aan het begin van het spel meteen veel meer Hertogdommen gekocht, en zelfs Landgoederen.
Prosperity is de beste uitbreiding van Dominion tot nu toe. De dure kaarten in dit spel maken het wel langer, maar dat komt vooral omdat je meer beurten hebt; de beurten zelf blijven ongeveer even lang (in tegenstelling tot Alchemy).
Ik zag eerlijk gezegd wel wat op tegen het spelen van "mijn" spel, het nieuwe Forest-deck voor Agricola. Het is een opvolger van het X-deck, en daar had ik geen goede herinneringen aan. Net zoals het X-deck maakt het Forest-deck Agricola veel chaotischer, maar omdat de kaarten veel vaker in het spel komen heeft iedereen daar ongeveer evenveel last van. We hebben we veel plezier gehad van deze kaarten. Hoewel... hilariteit is het beste woord.
Serieuze spelers kunnen het Forest-deck beter mijden; koop in plaats daarvan het Gamers' Deck, dat goede gebalanceerde kaarten bevat. Wie niet opziet tegen (soms extreme) onvoorspelbaarheid kan het Forest-deck goed gebruiken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten