Maart 2011

Afgelopen maand heb ik zo'n 50 keer een spel gespeeld. Wat dat betreft was het een heel gemiddelde maand. Het meest gespeelde spel was gelijk mijn beste nieuwe spel, en kwam maar liefst 17 keer op tafel. Daarmee liet het klassiekers als Taipan en Dominion ver achter zich.

Zes spellen heb ik in maart voor het eerst gespeeld. Er zaten deze maand geen echt slechte spellen bij, maar er zat wel verschil tussen. Hieronder staan ze allemaal, in aflopende volgorde van hoe ze mij bevallen zijn.

Glory to Rome
Een leuk maar chaotisch kaartspel in de traditie van Puerto Rico en Race for the Galaxy.

Een uitgebreide bespreking is in voorbereiding, dus die kan je binnenkort hier verwachten. Ondertussen kan je al wat over Glory to Rome lezen op Spellengek.


Vroeger of Later
Wat was eerder: de oprichting van de VARA, of Zwarte Donderdag? En kwam de Bataafse Republiek voor of na de Bataafse Opstand? In het spel Vroeger of Later moet je dit soort vragen beantwoorden.

Aan het begin van het spel krijg je 9 kaarten met historische gebeurtenissen, die je op de juiste volgorde moet toevoegen aan de rij kaarten in het midden van de tafel. Als je denkt dat een vorige speler een fout heeft gemaakt, dan draai je alle kaarten om, en krijgt de vorige speler een paar strafkaarten. Tenzij de tijdlijn correct was, natuurlijk; dan krijg jij er kaarten bij. Wie als eerste zijn kaarten kwijt is, heeft gewonnen.

Ik heb mijzelf heel goed vermaakt met Vroeger of Later. Er zitten zo'n 300 kaarten in het spel van verschillende moeilijkheidsgraden, en niemand zal alle gebeurtenissen kennen. Het best vond ik dit spel met twee personen, en dan vooral omdat mijn tegenspeler ongeveer evenveel van geschiedenis wist als ik. Er is ook ruimte om te bluffen; als je denkt dat je tegenstander een bepaalde kaart van jou niet weet te plaatsen, kan je 'm opzettelijk verkeerd neerleggen, om in je volgende beurt de kaarten om te draaien.

Vroeger of Later is al een wat ouder spel, dat ik onlangs voor een prikje in een kringloopwinkel heb gekocht. Jammer genoeg is het in Nederland niet zo'n groot succes als in het Duitse taalgebied. Daar zijn al meer dan 20 kaartensets verschenen in de Anno Domini serie.

Dvonn
Het vierde spel van de GIPF-serie lijkt sterk op de andere spellen die ik uit die serie heb gespeeld. Dvonn is dus een abstract, mooi uitgevoerd spel voor twee spelers. Met je eigen stenen kan je op andere stenen springen, en zo torens maken. Dat beperkt echter je bewegingsmogelijkheden. Iedere steen moet verbonden blijven met een van de drie speciale DVONN-stenen. Als geen van de twee spelers meer kan bewegen, is het spel afgelopen, en wint de speler met de grootste torens.

Dvonn is een goed spel. Ik had het al eens op internet gedaan (Dvonn is op BrettSpielWelt te vinden), maar in het echt lijkt het nog wel intenser.


Biblios
Mijn verwachtingen over Biblios waren hoog gespannen. Ik had goede verhalen gehoord over dit spel, maar het viel me wat tegen. Het is wel een aardig spelletje, maar niet zo bijzonder als de hype op BoardGameGeek wel deed denken.

In de eerste helft van het spel worden de kaarten verdeeld. Als je aan de beurt bent, trek je één voor één een aantal kaarten. Van iedere kaart moet je meteen bepalen wat je ermee doet, zonder de volgende kaarten te bekijken. Je mag een van de kaarten zelf houden, iedere tegenstander krijgt ook een kaart, en de laatste gaat op de aflegstapel.

De tweede helft van het spel bestaat uit een veiling van alle afgelegde kaarten. Aan het eind van het spel krijgt iedereen met de meerderheid in een van de vijf kleuren kaarten een aantal punten; de meeste punten winnen het spel.

Het verdelen van de kaarten is heel goed bedacht; dat vond ik al toen ik het jaren geleden voor het eerst tegenkwam in De Veilingmeesters van Amsterdam. De rest van het spel is wel heel erg doorsnee. Gelukkig duurt het maar een minuut of 20, dus is het prima geschikt als vlug tussendoortje.


Phoenicia
Het opbouwen van een beschaving gebeurt in Phoenicia helemaal door het kopen van kaartjes. Ieder kaartje verhoogt het inkomen dat je elke ronde krijgt, en geeft een aantal overwinningspunten. Daarnaast geven sommige kaartjes andere voordelen, zoals een grotere opslag voor je geld, of een korting bij de aankoop van latere kaarten. En dat is het.

Hoewel Phoenicia eruit ziet als een stevig bordspel, is het in werkelijkheid een behoorlijk licht kaartspel. Het zit wel goed in elkaar, natuurlijk—wat verwacht je anders van de maker van Race for the Galaxy. Maar het wordt nooit opwindend.


Elfenland+Elfengold
Elfenland is al een ouder spel, winnaar van de Spiel des Jahres 1998. Ik had het echter nog nooit gespeeld. Deze maand is het er toch van gekomen, en wel met de (tegenwoordig lastig te vinden) uitbreiding Elfengold.

Gedurende 6 rondes probeer je alle steden op het bord langs te gaan. Hiervoor heb je kaarten nodig met vervoermiddelen erop. Maar als je een kaart uit wil spelen, moet op de bijbehorende route wel een fiche met hetzelfde vervoermiddel liggen. Die fiches worden geveild (de veilingen zijn de grootste toevoeging van Elfengold, want in het basisspel worden ze gewoon verdeeld) en daarna op het bord geplaats; met een beetje geluk kan je gebruikmaken van de fiches die iemand anders heeft neergelegd.

Elfenland was wel aardig, maar duurde wel erg lang voor zo'n licht spel met zo'n hoge toevalsfactor. Ik zou het graag nog eens met minder spelers willen proberen. Over de uitbreiding Elfengold waren de meningen verdeeld. Mijn medespelers die Elfenland al kenden waren niet lovend; zoveel zou het niet toevoegen, anders dan de langere speelduur. Zelf ben ik enthousiaster over Elfengold; of beter gezegd, ik ben bang dat ik Elfenland zonder deze uitbreiding wel een heel licht spel zou vinden.