Dit waren de spellen die ik deze maand voor het eerst speelde, in volgorde van het spelplezier dat ze mij geven. Binnenkort hoop ik van een aantal spellen nog wat uitgebreidere besprekingen te posten.
Mijn "spel van de maand" was Innovation, een dynamisch kaartspel voor 2 tot 4 personen. Net zoals bij Glory to Rome (van dezelfde auteur) draait Innovation helemaal om de kaarten met uiteenlopende spelbepalende speciale eigenschappen. Iedere beurt mag je 2 acties doen, te kiezen uit een kaart trekken, een kaart uitspelen, en de speciale eigenschappen van een kaart activeren.
Als je een kaart uitspeelt, dan leg je 'm op een van de 5 stapeltjes voor je op tafel. Alleen de bovenste kaart van een stapel is "actief", en kan geactiveerd worden. Als je dat doet, dan voer je de actie uit die erop staat, maar je bent niet de enige die ervan profiteert. Ook sommige andere spelers voeren dezelfde actie uit. Wie dit zijn, wordt bepaald door symbolen, die ook op de actieve kaarten staan.
Veel van de speciale eigenschappen van de kaarten zijn enorm sterk, en daardoor verandert de situatie in het spel voortdurend. Het spelverloop is daarom behoorlijk chaotisch, maar wel op een interessante manier. Het is bovendien goed mogelijk de chaos enigszins te bedwingen, en in gunstige banen te leiden.
Net zoals Glory to Rome is Innovation geen spel dat iedereen aan zal spreken. Hoewel de regels eenvoudig zijn, heeft het spel toch een zekere moeilijkheidsgraad door de kaarten waarvan de werking lastig te doorgronden zijn. Maar probeer het in ieder geval een keer.
Zo lastig als Innovation is, zo simpel zit 1655 in elkaar: het is een heel simpel biedspelletje, waarin de spelers proberen zoveel mogelijk kardinalen voor zich te winnen om uiteindelijk tot paus gekroond te gaan worden. Iedere ronde worden er een aantal kaarten opengedraaid, waarop de kardinalen staan die die ronde "te koop" zijn. De spelers maken daarna tegelijk bekend hoeveel edelstenen ze bieden voor het voorrecht als eerste een kaart te kiezen. Natuurlijk zijn er extra stemmen te verdienen door het binnenhalen van bepaalde combinaties van kaarten.
1655 is binnen een mum van tijd uitgelegd, en het spelverloop is daarna ook heel snel en soepel. Eveneens een aanrader om eens uit te proberen.
Door het spelen van kaarten probeer je je poppetjes zo snel mogelijk uit Atlantis te laten ontsnappen. Daarvoor moeten ze een heel parcours afleggen, dat bestaat uit een lang pad van tegeltjes. Na het spelen van een kaart verplaats je een van je poppetjes naar het volgende tegeltje in die kleur, en daarna mag je het daaraan voorafgaande tegeltje oppakken. Daar staat dan een aantal punten op, en wie aan het eind de meeste punten heeft, die wint.
Door het oppakken van de tegels vallen er wel gaten in het pad, en de spelers moeten betalen voor ieder gat dat een poppetje over moet steken. Het is dus niet verstandig om al te veel achterop te raken. Zodra alle poppetjes van een speler de eindstreep hebben gehaald, is het spel afgelopen. De poppetjes van de andere spelers lopen dan automatisch naar het einde, zonder tegels op te rapen. Er moet natuurlijk nog wel betaald worden voor het oversteken van gaten.
Atlantis heeft duidelijke verwantschappen met Cartagena (van dezelfde auteur) en Verflixxt. Waar die twee spellen het van de eenvoud moeten hebben, heeft dit nieuwe spel wat meer regeltjes. Daardoor speelt het net iets minder soepel. Ik geef de voorkeur daarom aan beide andere spellen, maar zal zeker geen nee zeggen tegen een spelletje Atlantis.
In Pantheon probeer je punten te verdienen door het behagen van de goden. Dat kan je grofweg op twee manieren doen: je kan de instemming van de goden verkrijgen door te offeren (door het spelen van bepaalde kaarten), of je kan door het Middellandse Zeegebied reizen en tempels bouwen (door het spelen van andere kaarten). Dit reizen gebeurt door voetstapjes neer te leggen vanuit een startpunt, dat voor ieder van de 6 fasen in het spel ergens anders ligt.
Dat is in het kort waar het in dit spel om draait. Eerlijk gezegd had ik niet zulke hoge verwachtingen van Pantheon. Na het lezen van de regels leek het mij de middelmaat niet ontstijgen. Toch heb ik het met veel plezier gespeeld. Er komt redelijk wat taktiek en strategie bij kijken om dit spel goed te spelen, en veel hangt af van je afwegingen van de verschillende manieren om punten te scoren.
Marco Polo
Door het spelen van kaarten probeer je vooruit te komen op het spoor dat naar het oosten leidt. Ieder vakje dat je naar voren schuift, heeft een bepaalde prijs aan kaarten, maar vakjes waar al iemand staat, mag je overslaan zonder te betalen. Als je dus vooraan staat, dan kost het veel meer om vooruit te komen dan als je in de grote groep meeloopt en kan profiteren van de posities van de andere spelers. Maar wie het eerst op bepaalde vakjes komt, scoort punten.
Marco Polo is een aardig spel van Reiner Knizia. Het spreekt zeker niet vanzelf welke kaarten je tijdens het spel moet trekken en welke je moet spelen. Dit wat oudere spel mag van mij nog wel eens op tafel komen.
In deze nieuwe Essen-aanwinst gaat het erom zoveel mogelijk punten te verkrijgen met het aanleggen van een spoornetwerk. Er is een grote trekstapel met stationnetjes, die je zelf ergens neer mag leggen op tafel om ze daarna met je netwerk te verbinden. Dat verbinden gebeurt natuurlijk, de naam van het spel zegt het al, met aan elkaar gehaakte paperclips.
Ieder station heeft een speciale eigenschap. Sommige stations maken het aanleggen van de spoorlijnen goedkoper; andere geven extra punten voor bijvoorbeeld industriegebieden in je netwerk. Je moet er wel snel bij zijn om deze gunstige gebouwen te verbinden, want op ieder station mogen maar een beperkt aantal spoorlijnen eindigen.
In vergelijking met veel andere treinenspellen is Paperclip Railways een licht spelletje. Heel veel strategie zit er niet in. Het is voornamelijk een spel dat je voor de afwisseling speelt. Door de volstrekte vrijheid in het neerleggen van stations en spoorlijnen heeft het toch een zekere charme. Dit is een aankoop waar ik nog geen spijt van heb.
Dit is eigenlijk een kinderspel, en dat zie je ook aan de eenvoud van de regels. Iedere speler draait tegelijk een kaart om, en als er precies 5 exemplaren van dezelfde soort fruit afgebeeld staan, moet je op de bel drukken. De speler die dat het snelst doet, wint alle aflegstapels en legt die onder zijn trekstapel. Uiteindelijk blijft er een speler over die nog kaarten heeft, en dat is de winnaar.
Reactiespellen zijn niet mijn favoriete soort bezigheden, maar Halli Galli ("Het spel met de bel") laat zien dat elk spel beter wordt door het toevoegen van een luidruchtige bel. Het is een luchtig tussendoortje, dat zo af en toe best leuk kan zijn.
Naast het normale Kolonisten-kaartspel, dat onlangs in een vernieuwde versie is uitgebracht, is er nu ook het "snelle kaartspel". Natuurlijk komen de basisprincipes van de Catan-reeks hier weer terug: verzamel de bekende 5 grondstoffen, en gebruik deze om wegen en dorpen te kopen, steden te bouwen en ridders in te huren. Sommige van deze aankopen brengen punten op; andere kaarten geven je diverse bonussen, zoals extra kaarten trekken of ruilen.
Het snelle kaartspel is duidelijk een simpeler spelletje dan de andere leden van de Catan-familie. Helaas is het daarmee ook een beetje een flauw spelletje geworden. Ik heb het een paar keer met 2 spelers gespeeld, maar het werd eigenlijk geen enkel keer echt spannend. Misschien is het met meer spelers leuker, maar ik denk niet dat dit een blijvertje wordt in mijn verzameling.
Het eerste wat opvalt bij dit spel is het gewicht van de doos. Maak je 'm open, dan komt er een gigantisch speelbord uit, met daarnaast nog een fors bord voor iedere speler, met een bijbehorend kloek scherm. Ook de hoeveelheid regels doen behoorlijk gewichtig aan. Van al dit gewicht blijft tijdens het spelen bar weinig over.
In Rozenoorlog wordt de War of the Roses nagespeeld, de 15e-eeuwse burgeroorlog om het Engelse koningschap. Iedere ronde begint met het opendraaien van een aantal kaarten; dan pakt elke speler een paar kaarten, en neemt daarna bezit van de afgebeelde eigendommen: stad, bisschop, kasteel, schip, of edelman.
Hierna komt de belagrijkste fase van het spel: in het geheim bereiden alle spelers hun speelbeurt voor. Dat doen ze door het plaatsen van omkopingsblokjes en soldaten op hun eigen spelbord. Voor iedere eigendom op het bord is er op de spelersborden een vakje, zodat iedereen precies aan kan geven wat de doelwitten zijn van de aanvallen of omkoopacties. Na het optillen van de schermen worden alle acties uitgevoerd. Tenslotte wordt voor ieder van de 6 gebieden een puntentelling uitgevoerd: de spelers met de meeste invloedspunten in elk gebied ontvangen punten.
Na 5 ronden is het spel afgelopen, en wint de speler met de meeste punten.
Het klinkt heel wat, maar omdat je niet weet wat de andere spelers doen, overheerst de willekeur. Het gebeurt meer dan eens dat je een stad aanvalt, om die vervolgens meteen weer kwijt te raken aan een speler die later in de beurtvolgorde zit, en die het niet eens op jou gemunt heeft. Ook omdat het ten strengste verboden is om te overleggen en onderhandelen met andere spelers, is het spelverloop volledig onvoorspelbaar.
Aan de twee keer dat ik dit tot nu toe speelde, heb ik geen goed gevoel overgehouden. Het gevoel dat je geen invloed hebt op je lot is veel te groot voor een spel met zo een solide uitstraling als Rozenoorlog.
En dan de lijst met nieuwe uitbreidingen, weer met de beste voorop:
De zoveelste uitbreiding voor Dominion. Voor iedere uitbreiding bedenkt de ontwerper, Donald X. Vaccarino, een thema. Zo hebben de meeste kaarten van Hinterlands een speciale eigenschap die uitgevoerd wordt wanneer ze gekocht worden. Helaas komt dit als verbindend thema niet zo goed uit de verf, waarschijnlijk omdat iedere kaart maar 1 keer verkocht wordt, en de indruk die blijft hangen van een kaart wordt dus vooral bepaald door zijn normale actie.
Een sterk thema heeft Hinterlands dus niet, maar de kaarten zijn wel degelijk de moeite waard. De nieuwe actiekaarten zijn complexer dan ooit, en maken veel nieuwe strategieën mogelijk. Goede voorbeelden hiervan zijn de Tunnel (een overwinningskaart die goud oplevert als je 'm moet afleggen, bijvoorbeeld door de Militie of de Kelder) en Trader (een reactiekaart waarmee je een kaart die je koopt of opgedrongen krijgt kan vervangen door een Zilver).
Hinterlands is beslist een uitbreiding voor de ervarenere speler. Maar die kunnen veel plezier beleven aan deze uitbreiding, die over een week al in het Nederlands uitkomt onder de naam Dominion: Achterland.
Dominion: Walled Village
Deze promo-kaart is uitgebracht ter gelegenheid van het 10-jarig jubileum van Carcassonne. Zoals de naam al zegt, is het een variant op de aloude Village: +1 kaart, +2 acties. Maar als je die acties niet nuttig gebruikt, mag je het Ommuurde Dorp gewoon terug op de trekstapel leggen. Hij komt dus steeds terug, totdat je voordeel van het dorp hebt.
Dat maakt deze kaart toch wel een stuk aantrekkelijker dan een normaal dorp. Tenminste, als het tableau een aantal leuke "terminale actiekaarten" bevat. Als je met veel kaarten speelt die een extra actie geven, kan het gebeuren dat je een Walled Village af moet leggen terwijl je 'm niet had hoeven spelen. Kortom, om te weten wanneer je de kaart moet kopen, heb je spelinzicht nodig. Leuke nieuwe toevoeging aan Dominion, derhalve.
Dominion: GovernorEn nog een mini-uitbreiding voor Dominion. Deze is gebaseerd op Puerto Rico, en is op Essen pas verschenen. Ik heb 'm nog minder vaak gespeeld dan Walled Village, en voorlopig heb ik nog niet zo'n goed beeld van het nut van deze kaart.
Als je de Gouverneur speelt, dan mag je zelf kiezen of je kaarten trekt, een goud neemt, of een kaart opwaardeert. Maar alle andere spelers profiteren ook van deze kaart, echter wel minder dan jijzelf. In de weinige potjes die ik tot nu toe gespeeld heb, werd vooral de optie "trek kaarten" gekozen; dan is de Gouverneur slechter dan het Laboratorium vanwege de bonus voor de andere spelers.
De toekomst zal moeten leren of deze kaart misschien toch beter is dan 'ie op het eerste gezicht lijkt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten