maandag 31 december 2012

November 2012 (1)

Ik ga er geen gewoonte van maken, maar mijn maandoverzicht van november wordt weer een dubbele post. Het aantal nieuwe spellen was met 19 namelijk nauwelijks lager dan in oktober. Dat kwam alweer vooral door nieuwe Essen-aankopen, zowel van mijzelf als van regelmatige tegenspelers.
 
Hieronder dus de eerste helft van mijn nieuwe spelervaringen, zoals altijd weer geordend op hoe goes ze mij bevielen.
 
 
Escape: The Curse of the Temple
Dit is wat mij betreft het spel van de maand, en tegelijk ook een van de leukste spellen van Essen dit jaar. Een aantal avonturiers zijn opgesloten in een tempel, en moeten eerst samen een aantal schatten vinden, om daarna te kunnen ontsnappen. Daarvoor moet je samenwerken, want Escape is een coöperatief spel. Om het spel te winnen, moeten alle spelers op tijd de tempel verlaten. En "op tijd" moet je hierbij letterlijk nemen: bij het spel hoort een tien minuten durende soundtrack, die aangeeft wanneer het spel afgelopen is.
 
Tijdens die tien minuten is iedere speler continu aan de beurt. Je hoeft dus niet op de acties van de anderen te wachten, maar je kan (en moet, zelfs) blijven dobbelen om te proberen de juiste combinaties te gooien, zodat je kan bewegen of de schatten kan vinden. Daarbij moet je vaak samenwerken met andere spelers die op dezelfde locatie staan.
 
Je moet van chaos houden om dit spel te kunnen waarderen. Elke speler is de hele tijd aan het dobbelen, terwijl je moet blijven communiceren met de spelers in de buurt. Die hektiek geeft Escape een heel eigen sfeer, die met weinig andere spellen te vergelijken is. Ja, misschien met Space Alert. Maar Escape is een stuk makkelijker op tafel te krijgen. Maar dan ook weer niet te vaak achter elkaar...
 
 
18VA
Voor een 18xx-treinenspel is 18VA (de titel verwijst naar de Amerikaanse staat Virginia) aan de lichte kant: de regels zijn relatief eenvoudig, en de speelduur blijft beperkt tot 3 à 4 uur. Het spelplezier is er niet minder om.
 
De grootste regelwijziging in 18VA ten opzichte van de standaard 18xx-regels betreft de kolenmijnen. Iedere trein die je koopt, mag je gelijk omdraaien om als kolentrein te gebruiken. Dit levert extra inkomsten op als de route van deze trein een van de mijnen aan de westkant van het bord aandoet. Aan de westkant van het bord liggen havensteden, die ook veel geld op kunnen leveren.
 
18VA is geen heel bijzndere 18xx, maar is wel geschikt om op een avondje te spelen, wat je niet van alle spellen in dit genre kan zeggen.
 
 
Snowdonia
Nog een spel over treinen, maar nu van een heel ander type. Snowdonia is een worker placement spel, waarin de spelers samen een spoorweg aanleggen naar de top van de berg Snowdon in Wales.
 
Iedere speler heeft twee werkers, die hij in kan zetten om hout of ijzer te krijgen. Die grondstoffen kan je dan weer gebruiken om rails aan te leggen of stations te bouwen; ook dat kost natuurlijk een actie van een werker. Iedere bouwactie brengt de spoorlijn iets dichter bij de top, en dus het einde van het spel dichterbij.
 
Snowdonia zit goed in elkaar. De verschillende mogelijke strategieën om punten te scoren zijn goed in evenwicht, en strategisch spelen wordt beloond. Een aanrader.
 
 
Milestones
Nog zo'n solide spel uit de oogst van Spiel 2012. In Milestones leggen de spelers samen een netwerk aan van wegen. Op dit netwerk kunnen ze daarna mijlpalen of markten plaatsen, en dat levert punten op.
 
De innovatie van dit spel zijn de rondels, voor iedere speler een. Daarmee bepalen ze welke acties ze uit willen voeren. Voor ieder van de twee acties die je iedere beurt hebt, verplaats je je werker in de richting van de klok naar het bijbehorende actieveld, zoals grondstoffen pakken, wegen bouwen, of marktplaatsen bouwen. Je mag daarbij zoveel acties overslaan als je wilt, maar te snel rondlopen heeft wel een nadeel. Je bent namelijk iedere ronde verplicht te stoppen op het actieveld "Kasteel". Dat kost een actie, die je verder niets oplevert.
 
Milestones is een spel waarin het draait om timing. Je moet gebruik maken van de wegen die andere spelers aanleggen, om er zelf bijvoorbeeld mijlpalen te bouwen voor punten, en anderzijds de andere spelers natuurlijk niet van jouw eigen acties laten profiteren. Een spel dat ik nog wel een paar keer wil spelen.
 
 
Homesteaders
Homesteaders speelt zich af in het wilde westen. De spelers bouwen ieder een stadje op, en proberen daarmee zoveel mogelijk punten te vergaren.
 
Aan het begin van iedere ronde is er een veiling, waarin een aantal kaarten worden verkocht. Die kaarten geven het voorrecht een gebouw te bouwen. Er zijn minder kaarten dan dat er spelers zijn, dus iedere ronde is er een speler die geen kaart koopt; daar krijgt hij dan wel een kleine bonus voor. De andere spelers kiezen daarna om de beurt een gebouw uit, die grondstoffen opleveren of in andere grondstoffen omzetten, of unten geven.
 
Homesteaders is niet echt een vernieuwend spel, maar toch best aardig om te spelen.
 
 
Ginkgopolis
Nog een gloednieuw spel, dit maal over het bouwen van een stad in een ginkgo-boom. Een bizar thema, dat verder niets met het spel zelf te maken heeft.
 
Ginkgopolis is een spel over het spelen van kaarten om tegels aan de stad te kunnen leggen, of op de stad, over tegels van andere spelers heen. In plaats daarvan kan je dezelfde kaarten ook voor je op tafel leggen, zodat ze in een latere beurt extra voordelen opleveren bij een bouwactie.
 
De uitvoering is schitterend, het spelverloop is redelijk boeiend, en dat maakt ook Ginkgopolis tot een spel dat je absoluut een keer moet proberen.
 
 
Card City
Nog een spel over het bouwen van een stad. Iedere speler probeert een 5x5 veld te vullen met kaarten die samen een stad vormen. Door grote commerciële wijken te maken groeien je inkomsten, waardoor je harder kan groeien, en grote woonwijken leveren aan het eind van het spel punten op.
 
De kaarten worden steeds verdeeld door een wisselende actieve speler, die de kaarten in groepjes splitst. De volgende speler mag dan kiezen welk groepje hij neemt. Sommige kaarten blijven daarbij onbekend, zodat de keuze niet makkelijk is. Voor het verdelen van de kaarten is inzicht nodig in wat andere spelers willen hebben.
 
Card City is een vrij droog spel, waarvoor ik bij mijn tegenspelers niet echt de handen op elkaar kreeg. Zelf vond ik het wel aardig, maar ik moet het nog een keer proberen met serieuze spelers.
 
 
...aber bitte mit Sahne
De 'taartregel' wordt gebruikt bij het verdelen van taart: "ik snij, jij kiest". Hier is van die regel een spelletje gemaakt. Iedere ronde wordt een taart van 11 punten op tafel gelegd, waarna een van de spelers deze in een aantal stukken verdeeld. Dan kiest iedereen een deel van de kaart, en natuurlijk kiest de verdeler als laatste.
 
Je kan ervoor kiezen om je taartpunten meteen op te leveren; dat levert dan meteen punten op. Maar je kan ze ook tot het einde bewaren. Dan zijn ze namelijk meer waard, maar alleen als je de meerderheid van die smaak hebt.
 
Leuk strategisch tussendoortje.
 
 
Fundstücke
Iedere ronde worden een aantal voorwerpen opengedraaid, die de spelers daarna mogen oppakken. In welke volgorde ze dat mogen doen, bepalen ze door een kaart uit te spelen met een getal tussen de 1 en de 5. Dat getal geeft tegelijk ook aan hoeveel voorwerpen ze krijgen. Maar als er twee spelers hetzelfde getal hebben gespeeld, krijgt alleen degeen die het vroegst in de spelersvolgorde zit de kans om buit binnen te halen. Als troost wordt daarna de spelersvolgorde van de betreffende spelers omgedraaid.
 
In Fundstücke gaat het erom te gokken op hoe inhalig de andere spelers zijn, en dan precies het andere te doen. Of hetzelfde, als je graag een andere speler wilt blokkeren. Dit is ook een aardig tussendoortje.
 
 
Dampfross
Tenslotte nog een treinenspel. Niet mijn favoriete treinenspel, en dat komt vooral door de grote invloed van het geluk.
 
In de eerste fase van het spel bouwen de spelers ieder een eigen spoornetwerk op. Hoeveel rails je per beurt kan bouwen, bepaalt de dobbelsteen. Het bouwen gebeurt door met viltstift op een kaart te tekenen.
 
In de tweede fase van het spel worden iedere ronde twee steden uitgekozen. Daarna wordt er een race gehouden tussen deze twee steden. Elke speler die besluit om mee te doen aan de race, zet een trein in de beginstad, en daarna begint het dobbelen om te zien welke trein het eerst aankomt. Daarbij mag je over je eigen netwerk rijden, maar je mag ook gebruik maken van andermans netwerk - tegen betaling, natuurlijk.
 
Het spelprincipe van Dampfross is best aardig, zolang je niet al te veel strategie verwacht. Het duurt alleen wel een beetje lang tot alle steden een keertje in een race gezeten hebben. Een spel voor af en toe.
 
 
Binnenkort deel twee van de lijst, met de mindere ervaringen.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten