November 2012 (2)

En dit is de tweede helft van de nieuw gespeelde spellen. Hoewel dit de staart van de lijst is, zijn de eerste paar spellen van vandaag nog best aardig.
 
 
Skull & Roses
Een heel simpel bied- en blufspelletje, dat een beetje lijkt op het dobbelspel Bluff. Iedereen legt een aantal kaarten op tafel. Op de meeste kaarten staat een roos, maar iedere speler heeft ook een kaart met een schedel. En daarna gaan de spelers tegen elkaar opbieden hoeveel kaarten van zichzelf en van andere spelers ze in totaal kunnen omdraaien zonder tegen een schedel op te lopen. Als je toch een schedel opendraait, raak je een van je kaarten kwijt.
 
De regels zijn simpel, maar het is nog best lastig te spelen. Winnenkan alleen door de andere spelers te misleiden, en zelf de andere spelers goed in te schatten. Leuk café-spel, ook omdat de kaarten op bierviltjes lijken.
 
 
Family Fluxx
Een eenvoudige versie van Fluxx. Moet ik nog meer zeggen? Ideaal voor wie van Fluxx houdt, en het een keer wil spelen met kinderen of niet-spelers voor wie bijvoorbeeld de "X=X+1" kaart te moeilijk is. Niet geschikt voor Fluxx-haters.
 
 
Love Letter
Met slechts 16 kaarten is Love Letter een van de kleinste spellen die ik ooit gespeeld heb. En ook de regels van het spel zijn overzichtelijk: je begint met een kaart in je hand, en iedere beurt pak je er een bij en leg je er een af. Wie aan het eind de kaart met de hoogste rang in handen heeft, heeft gewonnen. Als er meerdere spelers het eind van het spel halen, tenminste. Want iedere kaart heeft een bijbehorende actie, die je moet uitvoeren als je hem aflegt. En die acties elimineren vaak andere spelers, of (als je niet oplet) jezelf.
 
Love Letter speelt snel en makkelijk, en is heel aardig. Maar het blijft een heel licht tussendoortje.
 
 
Old Town
Old Town is een iets oudere versie van Schinderhannes, een spel dat ik vorige maand voor het eerst speelde. En mijn oordeel is ook hetzelfde: een alleraardigst en goed gevonden spelconcept, maar in de praktijk valt het een beetje tegen.
 
 
Maharani
Tegeltjes pakken en aanleggen, en zo grote vlakken in een kleur proberen te maken; het spelidee van Magarani is zeker niet nieuw. De uitwerking is prima in orde, maar het blijft een spel van dertien in een dozijn.
 
 
Guildhall
In Guildhall is het de bedoeling om ambachtslieden in een aantal verschillende gildes te verzamelen. In je beurt kan je kaarten trekken, kaarten spelen om ambachtslieden toe te voegen aan je gildes, of een gilde activeren. Hoe groter je gilde is, des te sterker wordt de bijbehorende actie: denk aan extra kaarten pakken, of kaarten stelen van andere spelers. Heb je een gilde met vijf kaarten, dan kan je die inwisselen voor punten.
 
Guildhall is geen straf om te spelen, maar ontstijgt de middelmaat niet.
 
 
Spectaculum
De eigenaar van dit spel prees het aan met de woorden "Knizia's versie van een 18xx". Dat viel tegen. Het spel gaat over rondreizende circussen, waarin je aandelen mag kopen. In je beurt mag je dan ook een drietal circussen uitbreiden, waardoor de aandelenkoers stijgt of daalt.
 
Helaas blijkt Spectaculum qua spelplezier niet in de buurt te komen van een echte 18xx. De acties die je in een beurt mag nemen, zijn willekeurig, en het aantal aandeeltransacties dat je mag doen per beurt is te beperkt. Daardoor krijg je geen moment het gevoel dat je controle hebt over je aandelenpositie. Ook wordt volledig willekeurig bepaald welke circussen je mag uitbreiden. En zo hou je eigenlijk geen spel over.
 
 

Zombie Dice
Een dobbelspelletje, waarin het de bedoeling is om zoveel mogelijk breinen te eten zonder dat je neergeschoten wordt. Op de dobbelstenen staan schotwonden, breinen en voetstappen afgebeeld. Iedere keer gooi je met 3 dobbelstenen. Breinen en schotwonden leg je opzij, en dobbelstenen met voetstappen pak je op. Als je besluit verder te spelen, vul je je hand weer aan tot 3 dobbelstenen, en dan gooi je weer. Maar als je op enig moment 3 keer bent beschoten, dan ben je af, en scoor je geen punten deze beurt.
 
Kortom, een pretentieloos, dom spelletje waar ik niet warm voor kan worden. Nooit meer spelen.
 
 
Tokaido
Maar het kan altijd erger. Ook Tokaido is een dom, vrijwel inhoudsloos spel, maar zeker niet pretentieloos. Het zit in een grote doos, heeft de speelduur van een middelzwaar spel, en de vormgeving is prachtig (maar weinig functioneel). Het belooft dus veel goeds, waarna de teleurstelling over het spel zelf des te groter is.
 
In dit spel reizen alle spelers van punt A naar punt B. Die route is verdeeld in een stuk of vijftig stappen, met allemaal een bijbehorend actieveld. Iedere actie levert daarbij een paar punten op. De speler die achteraan staat op het spoor, mag zijn pion naar voren zetten. Daarbij mag je zelf weten hoe ver je reist, maar als je stappen overslaat, geef je andere spelers de kans om die overgeslagen velden te gebruiken, en zo een beurt meer te krijgen dan jijzelf. Daarom zet je vrijwel altijd je pion op het eerste vrije veld, en bevat het spel nauwelijks interessante beslissingen.
 
Dan speel ik nog liever Zombie Dice. Dat is een stuk korter, en je begint tenminste niet met de illusie dat er een goed spel op tafel ligt.
 
 
En zoals gewoonlijk eindig ik met mijn nieuw gespeelde uitbreidingen. Dze maand kan ik weinig zinnigs over deze uitbreidingen zeggen; beide zijn namelijk voor spellen die ik deze maand voor het eerst speelde, en die ik nog nooit zonder uitbreidingen heb gespeeld. Dan is het lastig beoordelen hoe ze het spel veranderen. Maar voor de volledigheid:
Escape: Illusions
Maharani promotegels