Eerste indruk: Tycoon

Normaal ben ik niet erg weg van meerderheidsspellen, maar Tycoon mag er wezen. Het is al een wat ouder spel, dat een paar jaar geleden opnieuw is uitgegeven onder de naam El Capitan, met een gewijzigd thema en een vernieuwde vormgeving. Daarover later meer. El Capitan had ik al een keer gespeeld, maar Tycoon was nieuw voor me toen ik het onlangs voor het eerst speelde.

Als speler ben je een vastgoedmagnaat, in de stijl van Donald Trump. (Zo'n type als op de voorkant van het spel groot staat afgebeeld, dus.) In 9 wereldsteden proberen zij een imperium op te bouwen van hotels en fabrieken. Dat kost geld, maar 3 keer per spel is er een betaaldag, en dan krijg je (als het goed is) je investeringen meer dan terug. Wie aan het eind van het spel het meeste geld heeft, wint!

Iedere speler wordt op het bord gerepresenteerd door een grappig vliegtuigje. In je beurt kan je eerst een of meer vliegtickets kopen, en vervolgens mag je vliegtickets uitspelen om naar een stad te vliegen. Daarna mag je 1 hotel of fabriek bouwen in de stad waar je bent. Bij een betaaldag ontvangt de speler die de meeste hotels in een stad heeft de volledige waarde van de stad (die bepaald wordt door het totaal aantal hotels daar); de speler met het op-een-na-hoogste aantal hotels krijgt de helft daarvan. Ook de eigenaar van een fabriek in die stad krijgt de halve waarde, maar fabrieken zijn een stuk duurder dan hotels en er kunnen er maar 2 per stad staan.

Je bent tijdens je beurt afhankelijk van welke vliegtickets er beschikbaar zijn, maar je kan vooraf je beurt al plannen door in voorgaande beurten al de goede vliegtickets te kopen. Dat is wel gevaarlijk, want per stad kunnen er maar 2 vliegtuigjes staan, en als een stad dus vol is, zal je je plannen moeten wijzigen. Ook zal je op de acties van de andere spelers moeten reageren als ze in een bepaalde stad de meerderheid van je over dreigen te nemen, en dat gebeurt best vaak. Het is namelijk vrijwel niet mogelijk (en ook onrendabel) om in een stad een grote voorsprong op te bouwen.

Kortom, het is een spel vol (indirecte) interactie. Vaak strijden 3 of 4 spelers om de heerschappij in een bepaalde stad, en je moet dus op alle andere spelers letten. Daarbij moet je, vooral in de eerste fase van het spel voor de eerste betaaldag, goed op je geld letten, want dat is erg krap bemeten. Gelukkig kan je geld lenen, maar dit kost een beurt, en als je dit te vaak moet doen, ben je kansloos. Maar hoe meer geld je investeert, des te meer je verdient.

Tycoon is een aanrader, al doet de vormgeving van het spel misschien anders vermoeden. Het doet erg denken aan een familiespel uit de jaren-90, bijvoorbeeld door het gebruik van veel primaire kleuren. Maar dat belemmert het speelplezier in het geheel niet.

Hoe anders is het met het spel El Capitan. Deze heruitgave van Tycoon heeft prachtige graphics, maar hierbij is de ontwerper de speelbaarheid totaal uit het oog verloren. Zo zijn de namen van de steden in El Capitan geschreven in een vrijwel onleesbaar lettertype, en gebruikt het spel veel te onduidelijke icoontjes om aan te geven welke steden er op een vliegticket staan. El Capitan is daardoor naar mijn mening onspeelbaar, zeker als je aan de verkeerde kant van het bord zit. Ik heb het destijds dan ook een 4 gegeven (op een schaal van 1 tot 10); daarentegen denk ik dat Tycoon uitkomt rond de 7,5. Zoveel verschil kan een speelbare vormgeving dus maken.