Waarom vind ik dit dan toch een geslaagd spel? Fresco onderscheidt zich van veel andere nieuwe spellen door de overzichtelijke spelmechanismen. Zelfs als je het voor het eerst speelt is het duidelijk hoe het spel in elkaar zit. Dit wordt geholpen door het thema (het beschilderen van een kathedraal), dat niet alleen leuk gevonden en origineel is, maar ook goed terugkomt in de spelmechanismen. Het duidelijkste voorbeeld hiervan is het mengen van verf, dat heel intuïtief is: rood+geel = oranje; geel+blauw = groen. Dit soort details maakt het spel makkelijk te begrijpen.
De overige nieuwe spellen waren, van "wel aardig" tot "van mij hoeft het niet":
- Keltis: das Orakel, de zoveelste aflevering in de Keltis/Lost Cities-serie. Het spel is goed ontworpen, maar helaas niet erg boeiend. Het kernmechanisme van Keltis, het neerleggen van kaarten in oplopende of aflopende volgorde, brengt in dit spel niet veel spanning met zich mee. Ik zou het niet erg vinden om het nog een keer te spelen, maar zal er niet om vragen.
- It Happens..., een vederlicht spel, dat wel aardig is om te spelen maar eigenlijk weinig om het lijf heeft. Voor meer details verwijs ik naar mijn recensie.
- Nmbrs!, een soort Rummykub met getallen. Je moet kaarten uit je hand neerleggen in getallenrijtjes. Bij iedere nieuwe kaart is het een hoop gereken om uit te vinden of je 'kan gebruiken, maar uiteindelijk lijkt de winnaar vooral door het toeval te worden bepaald. Vooral jokers (die met iedere 2 andere kaarten een rijtje vormen) zijn veel te sterk.
- La Strada, een vroege Martin Wallace. Volstrekt oninteressant met 2; hopelijk kan ik 'm nog eens met 3 of 4 proberen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten