Slechts 4 spellen speelde ik in januari voor de eerste keer. Hieronder staan ze, met de beste voorop:
Deze klassieker had ik nog nooit eerder gespeeld, hoewel hij al een tijdje op de plank lag. In Tikal ben je een archeoloog, die in Midden-Amerika op zoek gaat naar schatten. Iedere beurt leg je een oerwoud-tegel aan. Daarna mag je voor 10 actiepunten bewegen, opgravingen doen, of nieuwe pionnen in het spel brengen.
Om de zoveel tijd trekt iemand een vulkaan-tegel. Dan volgt er een speciale ronde, waarin iedereen aan het eind van zijn beurt zijn punten telt. Om punten te verdienen bij een opgraving, moet je er de meeste pionnen hebben. Ook kan je bonuspunten verdienen met schatten, die her en der op het bord te verdienen zijn.
Tikal is een aardig spel. Het is al wat ouder, en dat is te merken; het spelverloop doet wat ouderwets aan. Omdat je tijdens je beurt meerdere acties kan doen, en je zo veel opties hebt, gaat het spel vaak wat traag. Maar als je het met snelle spelers speelt, is het zeker de moeite waard.
Die Minen von Zavandor
In Die Minen von Zavandor is iedere speler een dwerg, die edelstenen opgraaft en deze vervolgens inzet om punten te verdienen. In iedere ronde trek je eerst een aantal edelsteenkaarten; hoeveel, dat wordt bepaalt door hoeveel mijnkarretjes je hebt. Op iedere kaart staat een bepaald soort edelsteen; er zijn verschillende stapeltjes kaarten, ieder met een andere mix van edelstenen. Zo weet je dus van tevoren ongeveer, maar nooit
precies, welke stenen je gaat trekken.
Dan volgt er een blinde veilingronde. Iedereen kiest in het geheim een aantal kaarten uit zijn hand. Nadat deze bekend gemaakt zijn, wordt voor ieder soort edelsteen bepaald wie de meeste heeft. De winnaar van iedere veiling krijgt een punt, of een kaart die je op je speelbord mag neerleggen. Hier kunnen allerlei voordelen opstaan, zoals nieuwe mijnkarretjes, of bonuspunten, enzovoorts.
Tenslotet mag je edelstenen inzetten om kaarten op je speelbord op te waarderen. Welke soort edelstenen je hiervoor mag gebruiken, dat bepaalt de winnaar van de veiling van groene edelstenen.
Ik heb mij vermaakt met Die Minen von Zavandor. Het is een sneeuwbalspel: aan het begin kan je nog niet zoveel, maar door het verzamelen van kaarten op je speelbord krijg je gedurende het spel steeds meer mogelijkheden. Normaal ben ik niet zo'n fan van blinde veilingen, maar in dit spel stoorde ze me niet echt.
Op het eerste gezicht doet Paris Connection denken aan spellen als Samarkand en German Railways. Maar al snel blijkt dan dat Paris Connection een stuk lichter is dan zijn verre verwanten. Acht spoorwegen proberen vanuit Parijs een netwerk op te bouwen op de kaart van Frankrijk.
Aan het begin van het spel trekt iedere speler in het geheim een handvol treintjes uit de zak. Deze treintjes stellen aandelen voor in de desbetreffende spoorwegmaatschappij. Daarna begint het echte spel. In iedere beurt mag je kiezen: ofwel je mag een van je aandelen omruilen voor een andere, ofwel je mag een van de spoorwegnetwerken uitbreiden door een aantal treintjes op het bord te leggen.
Als een netwerk een van de steden op het bord bereikt, gaat de waarde van het bedrijf omhoog. Maar iedere maatschappij heeft maar een beperkt aantal treintjes, dus als je een bedrijf dwars wilt zitten, dan kan je veel van z'n treintjes op het onprofijtelijke platteland zetten. Maar je kan natuurlijk ook doen alsof, want aan het begin van het spel weet niemand welke aandelen je bezit.
Het spel eindigt als een aantal maatschappijen geen treintjes meer hebben, of als een van de maatschappijen Marseille bereikt. Als een aantal mensen samenwerken, dan kan dat best snel gaan, en je weet dus eigenlijk aan het begin niet hoe lang het spel zal duren.
Bij Paris Connection gaat het er vooral om om de intenties van je tegenstanders goed in te schatten. Het spel duurt daarbij echter zo kort, dat je daarbij ook veel geluk nodig hebt om de goeie aandelen te trekken. Wat mij betreft heeft het spel net niet genoeg inhoud; ik speel liever zijn wat pittigere familieleden.
Op de kaart in Khan staan 8 pionnen. Aan het begin van iedere beurt wordt een kaart omgedraaid, waarop staat welke pion in welke windrichting beweegt. Op de plaats waar de pion vandaan komt, wordt een neutrale hut gelegd. Daarna mag de speler die aan de beurt is een aantal acties doen: kaarten uitspelen om een pion nog een zet te laten doen, hutten in je eigen kleur op het bord leggen, of een tegel op het bord leggen.
Tegels bestaan uit onregelmatige vormen, die meerdere vierkanten op het bord bedekken. Je kan een tegel alleen leggen op een gebied dat volledig bezet is door hutten: zowel neutrale als gekleurde. Daar verdient de speler die de meerderheid van de hutten bezit (waarbij je neutrale hutten negeert) punten mee; meestal ben je dat natuurlijk zelf.
Ik vond Khan niet echt heel geslaagd. Een goede taktiek is om zoveel mogelijk van de hutten van de tegenstander te bedekken met tegels, op zo'n manier dat je toch nog net zelf de meerderheid bezit. Daardoor wordt het spel wel heel erg confrontationeel. Maar omdat je mogelijkheden iedere beurt door je kaarten worden bepaald, zit er naar mijn smaak teveel toeval in het spel.
