Zeven spellen waren nieuw voor mij. Zoals gewoonlijk heb ik geprobeerd ze te ordenen, met de beste voorop, maar dat was niet makkelijk, want er zaten geen slechte spellen tussen. Alleen het beste spel van de maand stak er hoog bovenuit:
Deze titel kreeg wisselende kritieken na Essen, dus ik begon er met enige terughoudendheid aan, maar halverwege het spel was dat veranderd in enthousiasme: ik zat dit echt met plezier te spelen. Dit is dan ook een spel dat precies in mijn straatje past: een briljant puzzelspel.
Het spelverloop lijkt gedomineerd te worden door toeval: iedere beurt trek je een kaart, die oplegt waar op het bord je je huisjes mag plaatsen. Dit beperkt je mogelijkheden tot taktisch spelen. De kunst zit er dan ook in, om iedere beurt je opties zo open mogelijk te houden, welke kaart je volgende beurt ook trekt.
Kingdom Builder is het derde spel van Donald X. Vaccarino dat ik gespeeld heb (eerder speelde ik Nefarious en natuurlijk Dominion), en het is wat mij betreft weer een succes. Jammer van de prijs, die wat aan de forse kant is.
The City
Een klein kaartspelletje, dat duidelijk afgeleid is van de moderne klassieker Race for the Galaxy. Iedere ronde mag je 1 kaart voor je neerleggen, door het betalen van de prijs die in de rechterbovenhoek staat. Betalen doe je met kaarten uit je hand. Iedere kaart die je voor je hebt liggen levert aan het eind van iedere ronde een bepaald aantal kaarten en punten op, en als een speler de 50 punten gepasseerd is, eindigt het spel.
Met misschien maar 10 procent van de regels van Race is The City duidelijk veel geschikter voor de wat minder hardcore speler, maar ook de veelspeler kan best plezier beleven aan dit tussendoortje, dat maar een kwartier hoeft te duren.
Een abstract spel, waarin je iedere beurt een zwarte of witte steen vanaf de rand het zeshoekige bord op schuift. Vorm je op die manier een rijtje van 5 stenen van 1 kleur, dan gaan die 5 stenen terug naar de vorraad van de eigenaar, en eventueel aangrenzende stenen van de andere kleur gaan terug in de doos. Zo verdwijnen langzaam alle stenen uit het spel. De eerste speler die geen steen meer in zijn voorraad heeft om op het bord te brengen, verliest.
Gipf is een spel van een behoorlijk hoog niveau. Door het verschuiven van de stenen verandert het bord iedere beurt behoorlijk, waardoor het lastig blijkt om een aantal zetten vooruit te voorspellen. Niettemin een behoorlijk goed spel, hoewel verschillende andere spellen in dezelfde reeks (Dvonn, Tzaar) waarschijnlijk mijn voorkeur hebben.
Mr. Jack
In Mr. Jack neemt de ene speler de rol op zich van Mr. Jack, een crimineel die door de andere speler opgepakt moet worden. Op het bord bevinden zich 8 karakters, waarvan er 1 Mr. Jack is. Zijn identiteit is natuurlijk niet bekend bij de inspecteur. Om de beurt mogen de spelers zetten doen met deze karakters, en om de zoveel tijd moet Mr. Jack informatie geven: aan het eind van iedere ronde zegt hij of zijn personage "zichtbaar" is, dat wil zeggen: naast een ander karakter of een lantaarnpaal staat.
De inspecteur moet binnen een vastgesteld aantal beurten de identiteit van zijn tegenspeler achterhalen, en deze arresteren met behulp van een van de andere personen. Lukt dat niet, dan wint Mr. Jack.
Dit is een geslaagde variant op het Scotland Yard-principe. Op het eerste gezicht lijken beide partijen goed gebalanceerd, hoewel de rol van voortvluchtige voor een beginnende speler mij iets moeilijker lijkt. (Maar ik heb het spel pas 1 keer gespeeld, als Mr. Jack, dus ik ben misschien bevooroordeeld.)
Master Merchant
Iedere speler heeft een eigen deck met kaarten; door deze uit te spelen kan hij geld verdienen, waarmee hij nieuwe kaarten voor zijn deck koopt, die hij in een volgende beurt uit kan spelen, etcetera. Kortom: een soort Dominion. Maar bij Master Merchant trek je altijd je hele deck in je hand, om die vervolgens in een aantal beurten helemaal leeg te spelen. Zo heb je dus volledige controle over hoe je je kaarten speelt, zonder afhankelijk te zijn van of je de kaartencombinatie trekt die je nodig hebt, zoals in Dominion. Tenminste, zolang de andere spelers geen aanvalskaarten spelen (maar dat zullen ze waarschijnlijk wel doen).
Het resultaat is een taktisch gevecht voor 2 tot 4 spelers, dat soms wat onoverzichtelijk wordt door de vele mogelijkheden, maar met zijn korte speelduur niet verveelt.
Ik heb al redelijk wat bouwspellen gespeeld, maar een als Hau La nog nooit. In plaats van met houten blokken, wordt dit spel gespeeld met schuimrubberen strookjes. In ieder strookje zitten gaten, waar andere strookjes in gestoken kunnen worden, en zo kan je een heel bouwsel bouwen. Om de beurt voegen de spelers een strookje toe, en het gaat er uiteindelijk om om zo hoog mogelijk te komen.
Omdat de strookjes van een buigzaam materiaal gemaakt zijn, kan je ze zo plaatsen dat het hele bouwwerk verwrongen wordt en de markers van de andere spelers naar beneden getrokken worden. Ik ben nog niet helemaal overtuigd dat dit een goed spel is, maar het is in ieder geval origineel, en met zijn korte speelduur zeker geschikt als avond-opener of afsluiter.
Jambo
In dit 2-persoonskaartspel gaat het om de aan- en verkoop van goederen. Op de meeste kaartjes in dit spel staan drie goederen afgebeeld. Als je zo'n kaart speelt, heb je de keus om al deze goederen te kopen, of om deze zelfde goederen te verkopen (tegen een hogere prijs, natuurlijk). Daarnaast zijn er een groot aantal kaarten die een speciale actie doen. Door het slim uitspelen van deze kaarten probeer je zo snel mogelijk een bepaald vermogen op te bouwen.
Jambo is een aardig spel, dat lekker wegspeelt, maar niet echt vernieuwend is. Ik zou het graag nog een keertje doen, maar het zal bij mij de honderd keer lang niet halen (zoals bij sommige bekenden van mij wel het geval is).
Daarnaast heb ik ook een aantal nieuwe uitbreidingen uitgeprobeerd:
Carcassonne: Die Schule
Carcassonne: De Toren
De Graaf van Carcassonne
Deze drie uitbreidingen heb ik allemaal tegelijk gespeeld in een spel mega-Carcassonne, waar verder ook de eerste Uitbreiding en The Cult aan toegevoegd was. Met zoveel uitbreidingen werd het spel behoorlijk topzwaar. Er waren zoveel dingen om rekening mee te houden, dat het een echte breinbreker werd. Jammer, want Carcassonne moet het hebben van zijn eenvoud.
De voornaamste schuldige was De Toren. Op sommige tegels kan je torens bouwen; doe je dat, dan kan je naburige poppetjes gevangen nemen. Het is daarom erg onaantrekkelijk om torens naast bestaande torens aan te leggen; dit maakt het spelen vaak erg lastig. Maar als je een tegel met een toren trekt, dan kan je vaak een goed scorende pop van een tegenstander wegjagen. Het toevallig trekken van zo'n tegel heeft een (voor mij) onaanvaardbaar grote invloed op het spel.
De Graaf is een kleine uitbreiding: 12 tegeltjes met daarop een stad. Deze stad vervangt de starttegel. Op de stad kan je poppen plaatsen, die later in het spel verplaatst kunnen worden naar een straat, stad, of weide die gescoord gaat worden. Ook deze uitbreiding maakt het spel gemener en lastiger, en niet echt leuker.
Die Schule is nog kleiner: twee tegeltjes die samen een school afbeelden, met 6 wegen. Als je een van deze wegen afsluit, dan krijg je de leraar, wat betekent dat je meeprofiteert van de volgende telling, ongeacht of je daar zelf een poppetje hebt ingezet. Deze uitbreiding is de enige van de drie die ik nog vaker zal gebruiken. Op Essen was ze samen met de Carcassonne-promokaarten voor Dominion te koop; een aanrader.
Thurn und Thaxis: Alle Wegen führen nach Rom
In deze doos zitten twee kleine uitbreidingen voor T&T, waarvan we er een gespeeld hebben. Op een extra speelbord zijn een aantal wegen afgebeeld, die naar Rome leiden. Voor ieder land in het spel wordt er een postkoets neergezet aan het begin van een route. Alle spelers verdelen in het geheim hun reizigers (van waarde 1 tot 5) Elke keer als je een route afsluit, en je zet in een stad op die route geen huisje, dan mag je de postkoets van die kleur een stapje vooruit zetten. Alleen reizigers die voor het einde van het spel Rome bereiken, kunnen punten opleveren.
Deze uitbreiding is niet onaardig, maar voegt ook weer niet heel veel aan het spel toe. De eerste uitbreiding, Glanz und Gloria, is een stuk interessanter.
Jambo is "niet echt vernieuwend", moest ik even om grinniken. Tja, dat moet je ook niet verwachten als je vandaag de dag pas kennis maakt met dit spel uit 2004. :-)
BeantwoordenVerwijderen