Veel van deze spellen kwamen in april voor het eerst bij mij op tafel. Helaas zal dat voor een groot deel ook de laatste keer zijn, want het niveau viel me over het algemeen wat tegen. Gelukkig geldt dat niet voor alle nieuwe spellen. Hier zijn ze, met het beste nieuwe spel natuurlijk weer bovenaan.
Dit kaartspel is geïnspireerd op de 18xx-spellen, waar ik een groot liefhebber van ben. En ook Rolling Stock belooft veel diepgang te hebben. Ik zeg, "belooft", want in de twee keer dat ik dit spel tot nu toe speelde, heb ik het nog niet erg doorgrond. Rolling Stock zit vol beslissingen die onbelangrijk lijken, maar die een grote invloed hebben op het verloop van het spel, en een klein foutje in de eerste ronden kan ertoe leiden dat je er voor de rest van het spel uitligt.
De spoorwegmaatschappijen in Rolling Stock leveren allemaal een vast inkomen per ronde op. Geen gehannes dus met het aanleggen van rails, zoals in een echte 18xx. Je kan de maatschappijen in privé-eigendom houden, of je kan ermee naar de beurs gaan. Als je dat doet, dan wordt je directeur van een holding, die vervolgens aandelen uit kan geven, andere maatschappijen kan opkopen, en dividenden kan uitkeren. Dit alles heeft natuurlijk een effect op de aandelenkoers van je holding.
Rolling Stock is een lang, weinig vergevingsgezind spel, dat niet iedereen zal kunnen waarderen. Of het een goed spel is, daar ben ik nog niet uit, maar het is zeker een spel dat mij intrigeert. Hopelijk kan ik hier nog een paar keer een aantal spelers voor interesseren.
Een abstract spel in de Gipf-reeks, en een die zich met de beste kan meten. Op een steeds kleiner wordend speelveld moet je proberen een bepaald aantal kogels te slaan, en tegelijkertijd natuurlijk voorkomen dat de tegenstander dat doel bereikt.
Het slaan van kogels is verplicht, en hier kan je gebruik van maken om je tegenstander te dwingen de kogels op een voor jouw gunstige manier neer te leggen. Zertz is een spel met diepgang, zoals we dat gewend zijn van de maker van Yinsh en Tzaar.
Wanneer het spel begint, staan er een aantal torens op een groot rechthoekig speelbord. Door het neerzetten van muren moet je nu een zo groot mogelijk domein zien te vormen rond je eigen torens. Vergeet daarbij niet om ridders bij je toren te zetten, want als je dat vergeet, dan kunnen andere spelers bij je binnenvallen, en gebied afpakken.
Löwenherz is een zeer geslaagd spel, dat ik graag nog een keer zou doen. Onlangs heb ik de Nederlandse, iets vereenvoudigde versie bij de kringloop gekocht; ik denk dat die binnenkort nog wel eens op tafel komt.
Deze doos stond al jaren bij mij op de plank, en ik ben blij dat ik hem er eindelijk eens afgehaald heb.
De bedoeling van het spel is om aan het eind zoveel mogelijk wijsgeren in de dorpen op het speelbord te hebben. De beste manier om dat voor elkaar te krijgen is door het plaatsen van gezellen in dorpen waar je al een wijsgeer hebt. Daarna kan je met alle gezellen van een dorp (dus ook die van de tegenstanders) naar een aangrenzend dorp verhuizen. Daarbij wordt wel de verbinding tussen de dorpen verbroken.
Bij het verhuizen van de gezellen kun je de andere spelers mooi dwars zitten. Niet alleen kan je met je eigen gezellen de wijsgeer van een ander verjagen; ook kan je ervoor zorgen dat de gezellen van de ander terecht komen in een dorp waar ze eigenlijk niets te zoeken hebben.
De bruggen van ShangriLa is een bijzonder aardig abstract spel, dat niet te lang duurt, maar toch voldoende inhoud heeft.
Zooloretto dobbelspel
Boonanza dobbelspel
Deze twee dobbelspellen zijn eerder al uitvoerig besproken.
Een niet onaardige variant op het klassieke bordspel. Het spel doet vertrouwd aan, maar de regels zijn toch net even wat anders, waardoor je niet kan terugvallen op de bekende taktieken van Carcassonne. Zo heb je in deze variant minder poppetjes, maar je kan ook niet-afgebouwde gebieden scoren.
Als Carcassonne niet bestond, dan was dit een subtopper. Maar helaas, Carcassonne bestaat wel, en heeft mijn voorkeur, al was het maar omdat ik dat spel al zo lang ken.
In dit slagenspel haal je punten door de hoogste kaart in een slag te spelen, en daarnaast ook punten door de laagste kaart te spelen. Aan het eind van de ronde worden deze punten van elkaar afgetrokken, en het verschil is het aantal punten dat je uiteindelijk scoort. Het is dus zaak de hoge en de lage kaarten in balans te houden.
Drahtseilakt (letterlijk: koorddansact) is een geslaagd spel, dat met simpele regels toch garant staat voor een hoop spelplezier.
Een standaard euro-spel, dat kan je Glen More wel noemen. Je verzamelt tegels, die je in een rechthoekig raster voor je neer legt. Bij iedere tegel hoort een speciale actie, die geactiveerd wordt als je de tegel neerlegt of als je een tegel neerlegt op een aangrenzende positie.
De acties die op de tegels staan variëren van het produceren van goederen tot het omzetten van een van die goederen in andere goederen of in punten. Eigenlijk niets wat we niet eerder gezien hebben. Glen More is niet vervelend om te doen, maar het is weinig vernieuwend, en je mist er weinig aan.
Friesematenten
Waarschijnlik is twee spelers niet het juiste aantal voor dit kaartspel. Toen wij dit speelden, waren er net te vaak ronden waarin eigenlijk niets gebeurde. Iedere ronde worden een aantal kaarten opengedraaid en geveild; de kaarten kunnen geld of punten geven, maar er zitten ook actiekaarten tussen waarmee je bijvoorbeeld kaarten van de tegenstander kan afpakken. Sommige actiekaarten zijn daarbij wel heel sterk, en lijken niet er gebalanceerd.
Ik zou dit spel nog een keer met meer spelers willen spelen, maar heb daar ook weer niet echt haast mee.
Het lelijke broertje van de Gipf-familie. De regels zijn nog simpeler dan die van de andere spellen: iedere beurt mag je een speelstuk één stapje verplaatsen. Ieder veld op het bord mag gedurende het spel maar een beperkt aantal keren aangedaan worden. Wie het eerst niet meer kan zetten, verliest het spel.
Wat dit spel interessant maakt, zijn de speelstukken: dit zijn namelijk zandlopers. Iedere keer als je een zet doet, moet je die zandloper omdraaien, en als het zand op is, mag je dat speelstuk niet meer verzetten. Een leuk idee, maar in ons spel was er van de tijdsdruk te weinig te merken. Ik ben toch blij dit een keer gespeeld te hebben.
Weer een abstract spelletje voor 2. De speelstukken doen wat aan domino-stenen denken, maar dan met fleurige bloemetjes. Het spel is simpel, en best aardig voor een keertje. Maar Flowerpower is geen spel om meer dan een paar keer te doen.
In deze coöperatieve Knizia moet de bemanning van het ruimteschip Enterprise een probleem oplossen op een planeet waarvan ik de naam alweer vergeten ben. Ondertussen duikt er ook een Romulaans oorlogsschip op. Zal het Kirk en zijn mannen lukken om de planeet te redden voordat hun schip aan flarden is geschoten?
Een interessant thema, maar daar blijft tijdens het spel niets van over. Je moet op verschillende locaties opdrachten vervullen, waarbij een aantal van deze opdrachten samen de verhaallijn vormen. Helaas ben je tijdens het spel meer bezig met het verzamelen van de juiste kaartjes dan met het beleven van het verhaal.
Ik heb het spel nu een keer gespeeld (resultaat: opdracht geslaagd, maar de planeet is voorgoed onbewoonbaar...), en heb het nu wel gezien. Ook voor diegenen die dit wel een geslaagd spel vinden, lijkt me de wederspeelbaarheid klein; er zit namelijk maar een enkel verhaal in de doos.
In de tuin van de Japanse keizer voeren een panda en een tuinman een gevecht om de bamboescheuten. Het speelmateriaal ziet er prachtig uit, maar het spel valt bijzonder tegen. De acties die je in een beurt kan doen, worden grotendeels bepaald door de worp van een dobbelsteen, waarbij sommige worpen veel beter zijn dan andere. Punten haal je door het vervullen van de opdrachten op blind getrokken kaartjes, waarvan sommige heel makkelijk, en andere bijna onuitvoerbaar zijn. Voeg daar nog bij dat de speelsituatie door de acties van de tegenstanders volledig kan veranderen tussen twee van je beurten in, en dan zal je begrijpen dat van enige strategische planning geen sprake kan zijn.
Takenoko is een veel te geluksafhankelijk spel, dat gezien de fraaie vormgeving wellicht bedoeld is om met een jongere generatie te spelen. Mij doe je met dergelijke chaos geen plezier.
Pente
Deze variant van vijf-op-een-rij is best aardig, maar was te eenvoudig om mij lang te kunnen boeien.
Keltis dobbelspel
Carcassonne dobbelspel
Ook deze twee slaapverwekkende dobbelspellen heb ik eerder besproken.
Ik ben geen liefhebber van Ticket to Ride, maar deze uitbreiding vond ik nog minder. In de Team Asia variant speel je samen met een partner. De helft van je kaarten zet je op een rekje tussen jou en je partner in, zodat jullie ze beiden kunnen gebruiken. De andere kaarten blijven geheim. Het resultaat is chaos, omdat je niet mag communiceren over wat je van plan bent. Ik vond het geen succes.
Met Leeuwenhart heb je een goede koop gedaan. Leeuwenhart is de familieversie van Löwenherz. En als gamer hoor ik het niet te zeggen en er zal ook wel reactie op komen, maar ik speel liever Leeuwenhart. Je bent die vertragende veiling kwijt en er is meer balans omdat het meerdere eindecondities heeft. Daardoor zijn de ridders minder dominant en kun je ook vreedzaam winnen door slim je terrein te bouwen.
BeantwoordenVerwijderen