De beste spellen van 2010: #3 Speicherstadt

2010 loopt op zijn einde, dus is het een goed moment om eens terug te blikken. Wat waren de beste nieuwe spellen van het bijna afgelopen jaar? Tot nieuwjaar laat ik mijn top-10 zien. Vandaag de nummer 3: Die Speicherstadt.

Natuurlijk is het leuk als goede spellen door Nederlandse uitgevers opgepikt worden. Maar wat is het jammer dat de vertaling zo vaak tegenvalt. De Speicherstadt is een mooi havenwijkje in Hamburg, met imposante pakhuizen. Het spel dat Stefan Feld daarover heeft gemaakt, heet zelfs in de Engelse uitgave gewoon "The Speicherstadt". Schitterende naam. En in het Nederlands maken ze er "Het Koopmanshuis" van. Tja... Maar genoeg over de naam, want er valt over dit spel verder veel positiefs te melden.

In Die Speicherstadt probeert iedere speler een handelsimperium in de Hamburgse haven te verkrijgen. Iedere ronde worden er een aantal kaarten opengedraaid en daarna geveild. De meest voorkomende kaarten zijn contracten en schepen. De contracten zijn punten waard, maar daarvoor moet je aan het eind van het spel wel de juiste goederen voor verzameld hebben. En die goederen krijg je als je schepen koopt: ieder schip neemt 3 goederen mee uit verre landen.

Daarnaast worden er ook gebouwen te koop aangeboden, waarmee je bijvoorbeeld goederen kan verkopen voor geld, of die extra punten waard zijn. Tenslotte kan je ook brandweermannen inhuren. Op gezette tijden (in totaal 5 keer in het spel) komt er een brand tevoorschijn, en dan verdient de speler met de meeste brandweermannen een oplopend aantal punten.

Tot zover klinkt het allemaal niet zo lastig. Het venijn zit in het biedsysteem. Je kan iedere ronde maar op 3 kaarten een bod uitbrengen. Dat doe je door een van je mannetjes bij een kaart te zetten; aan het eind van de ronde is die kaart dan voor jou, voor 1 muntstuk. Tenzij een tegenstander ook een mannetje bij die kaart zet. Weliswaar mag jij 'm dan nog steeds kopen, maar dan wel voor 2 munten. En heb je dat er niet voor over, dan krijgt de ander 'm voor 1 munt. En als er nog een poppetje bij dezelfde kaart gezet wordt, gaat het je al 3 kosten... En veel geld heb je meestal niet.

De kunst van het spel zit in het voorspellen wat de andere spelers gaan doen. Vooral bij je 2e en 3e mannetje is dat vaak goed mogelijk. En omdat je precies weet hoeveel geld de andere spelers hebben, kan je dus ook uitkienen waar je moet gaan staan om een kaart goedkoop op te pikken, of om een kaart duurder te maken voor een tegenstander (waardoor hij afziet van het kopen van een kaart die jij graag wil hebben).

De combinatie van een beperkt aantal biedingen en volledige informatie over wat je tegenstanders willen en kunnen trekt mij erg aan in dit spel. Het spelgevoel dat ik bij Die Speicherstadt heb lijkt erg veel op dat van een van mijn absolute favorieten: de Knizia-klassieker Ra. En dat terwijl de spelmechanismen en de te volgen strategieën compleet anders zijn. Al met al staat Die Speicherstadt op een verdiende derde plaats in de ranglijst over 2010.