November 2010

En na oktober komt november. Zoals ik in het vorige berichtje al schreef, heb ik deze maand veel gespeeld. Maar liefst 105 keer kwam er een spel op tafel, waarvan 34 keer Dominion.

Veel van deze spellen waren nieuw voor mij. Niet allemaal even goed, helaas. Deze 3 spellen staken erboven uit:

Thebe
De spellen van Queen Games zijn vaak een paar jaar nadat ze op de markt komen al afgeprijsd te koop. Zo ook Thebe, dat ik op Essen voor 10 euro gekocht heb. En dat is het zeker waard.

In Thebe is iedere speler een archeoloog, die opgravingen gaat doen in Griekenland of het Nabije Oosten. Eerst moet je in de bibliotheken in Europa op zoek naar de nodige kennis over deze landen, in de vorm van kaartjes die in de diverse steden opgehaald kunnen worden. Daarna kan je afreizen naar een opgraving, om daar een aantal weken te besteden aan schatgraven.

Het schatgraven is een aardig mechanisme: je trekt een aantal fiches uit een zakje. Sommige hiervan zijn waardeloos puin: die gaan terug in de zak. Schatten zijn punten waard, dus die houd je. Hoe eerder je dus aan de slag gaat in een gebied, des te meer is er te halen. Maar als je meer tijd besteedt aan het verzamelen van kennis, mag je meer fiches trekken.

Thebe heeft een hoge geluksfactor, maar in dit spel stoort mij dat eigenlijk niet. Het thema van het spel komt goed terug in alle mechanismen, en van alle nieuwe spellen die ik deze maand gespeeld heb, had ik van Thebe het meeste plezier. Aanrader!

Railroad Barons
Deze Essen-aankoop werd aangekondigd als een 18xx-kaartspel voor 2 spelers dat in een uurtje gespeeld kan worden. Dat wekte meteen mijn interesse: een complex spellengenre als 18xx gereduceerd naar zo'n korte speeltijd, kan dat wel zonder alle interessante aspecten te verliezen? Het antwoord is: niet helemaal. Railroad Barons mist toch wel wat, vergeleken met de normale 18xx treinenspellen. Maar gezien de beperkte speeltijd is het toch de moeite waard.

Het opbouwen van een spoorwegnetwerk is eigenlijk mijn favoriete deel van treinenspellen. Railroad Barons laat dit helemaal weg, en concentreert zich op de aandelenmarkt en de aankoop van treinen. Maar dat werkt wel; het spel blijft tot het eind toe boeien. In mijn eerste spel duurde dat wel iets langer dan op de doos stond; je moet in eerste instantie wel op anderhalf uur rekenen.

Wil je dit spel proberen, download dan wel de gereviseerde handleiding van BoardGameGeek, en eventueel ook mijn eigen regelsamenvatting. Het meegeleverde boekje is hier en daar erg ondoorzichtig en zelfs onvolledig.

Small World
Small World doet in eerste instantie een beetje aan Risk denken: de bedoeling van het spel is om met je legers zoveel mogelijk landjes te veroveren, want landjes leveren punten op.  Er zijn echter 3 grote verschillen. Ten eerste zijn er geen dobbelstenen; het toeval speelt een zeer ondergeschikte rol. Ten tweede mag je je eigen volk in de steek laten wanneer het over zijn hoogtepunt heen is, om daarna met een nieuw volk opnieuw te gaan veroveren. En ten derde heeft ieder volk een eigen karaktereigenschap.

Vooral dat laatste punt maakt ieder spel weer anders. Ik heb dan ook erg veel plezier gehad van dit spel, hoewel ik vantevoren niet echt hoge verwachtingen had. Op de spellenclub zitten een paar grote Small World-fans, en ik zal  het dus nog wel een paar keer spelen. En dat vind ik helemaal niet erg.

Naast deze drie erg goede spellen waren er nog een groot aantal die ik minder interessant vond. In aflopende volgorde van kwaliteit:

GetH2O
Zoals de naam al suggereert, gaat dit spel over water. Het speelt zich af in een stad in een ontwikkelingsland, en iedere speler probeert zoveel mogelijk huizen op het bord te plaatsen. Daar is water voor nodig, dat uit waterbronnen komt. Helaas heeft iedere bron maar een beperkte capaciteit, en als een bron eenmaal op is, komt er nooit meer nieuw water in te staan. De spelers moeten dus samenwerken om het waterverbuik te beperken.

Helaas heeft iedere speler een eigen geheime rol. Sommige spelers kunnen bijvoorbeeld winnen als er een bepaald aantal bronnen zijn opgedroogd. Dat is niet bevorderlijk voor de samenwerking. Aan het eind van iedere ronde vinden er dan ook nog rampen plaats, die veroorzaakt worden door de kaarten die de spelers spelen. Daarbij is niet bekend wie welke kaart gespeeld heeft, en wie dus van welke ramp probeert te profiteren.

GetH2O is een interessant onderhandelingsspel, waarin de achterdocht het vaak wint van het gezond verstand. Of het spel goed in elkaar zit weet ik eigenlijk niet, omdat de winnaar in de spellen die ik gespeeld heb steeds bepaald werd door de sociale dynamiek, in plaats van strategisch spel. En volgens de ontwerper, Joris Dormans, was dat ook precies de bedoeling. Dit wil ik nog wel eens vaker proberen.

7 Wonders
Voor veel mensen is 7 Wonders de nieuwe Dominion. Zelf zie ik dat toch een beetje anders. Ja, 7 Wonders is een aardig spel, maar zoveel bijzonders is het ook weer niet.

In ieder van de 3 tijdperken van het spel krijg je 7 kaarten. Iedere ronde kies je er eentje uit om te spelen, en de rest geef je door aan de volgende speler. Sommige kaarten produceren grondstoffen; andere kosten grondstoffen maar leveren punten op. Om die neer te leggen mag je ook gebruik maken van de grondstoffen van je buren, maar daar moet je ze wel voor betalen.

Dat zit allemaal goed in elkaar, maar het spel mist iets extra's. Nu, na 3 keer spelen, heb ik al het idee dat ik alle kaarten wel een keer gezien heb. Ik zal het zeker nog een paar keer met veel plezier spelen, maar echte eeuwigheidswaarde heeft 7 Wonders wat mij betreft niet.

Bazaar
Dit is een oudje, dat ik voor een zacht prijsje in een kringloopwinkel gekocht heb. Door het omruilen van gekleurde fiches tegen vastgestelde ruilvoeten probeer je combinaties te vormen waar je punten mee scoort. Het is een spelmechanisme dat ik nog niet in een ander spel tegengekomen ben, en dat best goed werkt.

Bazaar is een behoorlijk leuk spel, dat (in ieder geval met 2 personen) niet lang duurt en lekker weg speelt. Van alle spellen die ik deze maand gespeeld heb, heeft het waarschijnlijk wel de beste prijs-kwaliteitverhouding.

Tumblin Dice
Ik houd wel van behendigheidsspellen, en Tumblin Dice is geen slecht exemplaar. Als je aan de beurt bent, werp je een dobbelsteen van een brede "trap" naar beneden. Hoe verder omlaag hij eindigt, des te meer punten krijg je, maar als hij helemaal van de trap valt, scoor je niets. Helaas telt het ook mee wat je met de dobbelsteen gooit, en een 1 op de laagste trede levert dus minder punten op dan een 6 op de hoogste trede. Zo wordt een goede worp teniet gedaan door stom toeval, en daarom is dit niet een van de betere behendigheidsspellen die ik ken.

Tac
Mens-erger-je-niet met kaarten, zo kan je Tac het beste omschrijven. Gelukkig maken die kaarten het spel wel een stuk taktischer. Het spel wordt met 4 spelers in 2 partnerschappen gespeeld . Vooral aan het eind van het spel, wanneer de ene speler al uit is en dus ook met de pionnen van de ander speelt, is het belangrijk om zo goed mogelijk samen te werken... zonder te communiceren, natuurlijk. Helemaal niet onaardig.

Inca Empire
Een spel dat vooral erg lang duurt. Iedere beurt mag je een paar wegen aanleggen, en eventueel een stad of fort bouwen. Na een paar ronden scoor je vervolgens voor iedere stad en ieder fort waar je aan verbonden bent. Dat klinkt heel simpel, maar het wordt interessant doordat je iedere ronde kaarten mag spelen met speciale eigenschappen. De kaarten gelden steeds voor twee spelers tegelijk, dus als je er eentje wil spelen met een positieve bonus, dan geldt die ook voor een van je buren.

We speelden dit met z'n drieën, wat niet het optimale aantal bleek te zijn. Uiteindelijk had iedere speler aan het eind van het spel vrijwel iedere gebouwde stad in zijn netwerk zitten, waardoor het aantal punten per ronde voor iedere speler dicht bij elkaar lag, en het dus onmogelijk bleek om een eenmaal opgelopen achterstand in te lopen.

Bangkok Klongs
Een klong is een bootje, waarmee Thaise boeren naar de markt komen varen. In dit spel worden bootjes neergelegd, waarop goederen en punten staan afgebeeld. Af en toe is er een waardering, waarbij iedere speler een blok van 4 aan elkaar grenzende bootjes mag aanwijzen om te waarderen. Iedere speler die in dat blok een bootje neergelegd had, krijgt vervolgens de bijbehorende punten. Aardig spelletje, maar geen blijvertje.

Martian Fluxx
Voor wie Fluxx kent, zal Martian Fluxx niet veel verassingen bieden. Alleen de zogeheten creepers zijn nieuw (ten opzichte van Fluxx, tenminste; ze waren al te vinden in andere Fluxx-en); dit zijn kaarten die je voor je neer legt als je ze trekt; je kan niet winnen zolang je nog creepers hebt. Wat heel vervelend is, als je er een stuk of 10 achter elkaar trekt, zoals mij overkwam. Maar  ja, als je niet van onvoorspelbaarheid houdt, moet je geen Fluxx spelen.

Ik hou wel van wat chaos, dus ik speel zo af en toe graag Fluxx. Helaas is Martian Fluxx net iets minder elegant dan de basis-variant. En als ik toch een variant met veel franje wil spelen, doe mij dan maar Monty Python Fluxx.

Politix
Dit is een obscuur Fins kaartspelletje, waarin je samen met een medespeler een politieke partij vormt. Door kaarten te verzamelen met "charme", "overtuigingskracht", en "intimidatie" kan je vervolgens verschillende kiezersgroeperingen (hippies, arbeiders, etc.) aantrekken. Het koppel dat aan het einde de meeste soorten kiezers heeft, wint de verkiezingen en het spel. Het spel was wel aardig, maar niet voldoende boeiend om het nog een keer te willen spelen; laat staan dat ik moeite zou willen doen om het aan te willen schaffen.

Cthulhu Dice
Gooi dobbelsteen; doe wat erop staat. Herhaal totdat iemand gewonnen heeft. Cthulhu Dice bestaat enkel uit een dobbelsteen en een aantal glazen "sanity counters", en is eigenlijk nauwelijks een spel te noemen. Gelukkig duurt het niet al te lang.

Martians!!!
Echte "Ameritrash" van het ergste soort. Hoewel het spelidee erg opwindend is ("De Marsmannetjes vallen aan!"), is de uitwerking ronduit saai te noemen. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat we het cooperatieve spel speelden. De competatieve variant schijnt leuker te zijn, maar ook 3 keer zo lang te duren. Dit is niks voor mij.