De beste spellen van 2010: #4 Dixit

2010 loopt op zijn einde, dus is het een goed moment om eens terug te blikken. Wat waren de beste nieuwe spellen van het bijna afgelopen jaar? Tot nieuwjaar laat ik mijn top-10 zien. Vandaag de nummer 4: Dixit.

Dit is mijn lijst; ik bepaal de regels. Dixit is al uitgegeven in 2008, maar ik heb er dit jaar pas voor het eerst van gehoord. Net zoals de rest van de wereld, want het is pas eind 2009 uitgebracht buiten Frankrijk. En het heeft de Spiel des Jahres gewonnen in 2010. En daarom vind ik het een 2010 spel. En nog een van de beste ook.

Het basisprincipe van Dixit lijkt erg op dat van Appels en Peren: een van de spelers (de verteller) geeft een omschrijving; de andere spelers spelen een kaart die zo goed mogelijk aan die omschrijving voldoet. En wie dat het beste doet, krijgt de meeste punten. Het grootste verschil met Appels en Peren is dat in Dixit de omschrijving niet vastligt, maar door de verteller zelf gekozen wordt. En daar komt heel wat creativiteit bij kijken.

Iedere speler heeft een aantal kaarten in zijn hand. De verteller verzint bij een van zijn kaarten een woord, een zin, een verhaaltje, of wat hij maar wil. Alle andere spelers kiezen uit hun hand een kaart; alle kaarten worden midden op tafel gelegd, en iedereen kiest de kaart waarvan hij denkt dat de verteller 'm neergelegd heeft. Nu is het voor de verteller niet moeilijk om een kaart duidelijk te omschrijven, maar als iedereen het goed heeft, krijgt hij geen punten. En als iedereen het fout heeft, ook niet natuurlijk. Het is dus de kunst om een omschrijving te vinden die precies goed genoeg is dat sommige medespelers 'm doorgronden.

De afbeelding bovenaan dit bericht is trouwens afkomstig uit een prijsvraag die ik op BoardGameGeek gehouden heb. Deze tekening van de voorkant van de doos heb ik zelf gemaakt, en werd nog door een verrassend hoog aantal deelnemers herkend. De plaatjes in het spel zelf zijn van een veel hoger niveau, en de tekenares heeft knap werk verricht. Bij de meeste plaatjes zijn enorm veel omschrijvingen te bedenken van het juiste vaagheidsniveau.

De meeste party-spellen zijn geen echte uitdaging. Je speelt ze om gezellig bezig te zijn; niet om je hersens eens flink te laten werken, zoals veel andere spellen. Dixit is anders: je moet hier wel degelijk je best voor doen om dit te spelen. Maar dit keer gaat het niet om taktiek en strategie: bij Dixit gaat het om je creativiteit. Dit spel gaat mij in ieder geval niet snel vervelen.